Slingeraap met rode ogen

Ha Kerstslingerapen,

Hier dan eindelijk mijn belevenissen van afgelopen week, waarin ik flink wat werk heb verzet maar vooral heb genoten ondanks de beperkte leefomstandigheden! Maar daaraan ben ik hier in Hadibuh al gewend geraakt, maar Homhill is wel effe een ander verhaal.. De electriciteit in Hadibuh hebben we de afgelopen weken ook moeten missen, maar een leven daar is continu zonder, slapen in een tentje en bij goed weer buiten onder de shelter van palmbladeren en douchen met een beker koud water in de toiletruimte zonder slippers is ook wel effe wennen!
Nou, het begon ’s morgens vroeg op 5 december; Bedder, Ahmed Adieb, Abdullah de chauf en de opzichter van de campsite in Homhill zouden met de jeep van het kantoor naar Homhill rijden, want na het belletje van Paul was de weg goed genoeg om te gaan, dus na wat inkopen door Bedder (ik had nog even snel een salade-ontbijt met tonijn, tomaten, ui en komkommer om mn vitaminen van de komende binnen te krijgen, want die kon ik in Homhill niet verwachten!) zijn we over de brede asfaltweg richting het oosten gereden. Na een kilometer riep Abdullah dat ie Alexis had zien zitten achterin een pick-up, dus hij remmen. De pick-up ook, Alexis sprong er met zn blije gezicht uit en besloot bij deze me te gaan naar Homhill en dan wel te kijken of ie wilde blijven of met de rest mee terug zou gaan. Hij had een overnachting gehad in Di Hamri, waar ie duikcursussen volgt, maar de zee was te wild, dus besloot ie die morgen vroeg terug te gaan naar Hadibuh en hoopte ie ons tegen te komen, wat dus lukte!
Onderweg zouden we bij de nursery Achmed Adieb oppikken, die mij gedurende deze dagen zou helpen met de metingen. Maar bij aankomst bleek hij ziek te zijn, dit betekende dus dat ik alles in mn eentje moest doen, shiiiiit! Na een kilometer of 30 hield de asfaltweg op en ging over op diepe geulen, veroorzaakt door de regenval en verder de Wadi in moesten we steeds grotere rivieren oversteken. De weg was soms niet meer dan een vlakte keien, maar het ergste stuk waren de hellingen. Achterin de jeep hebben we twee lange banken aan de zijkanten. Tijdens deze beklimmingen schoof alles naar achteren, ondertussen nam ik metingen met mn GPS (voorkomen van Boswellia langs de weg beschrijvend, nou ja, beschrijvend; door hetgeen voor ons wat een weg moest zijn, kon ik maar amper iets opschrijven) en hield ik me met al mn kracht vast. Op een gegeven moment ben ik als een slingeraap aan de buizen tegen het dak van de kooi gaan hangen en me op en neer laten slingeren, anders werd je echt heel de auto doorgegooid! Maar we namen elke beklimming, moesten zelfs nog een keer de weg maken, omdat de rivier een stuk weg had opgeslokt die we na deze rivier moesten nemen om omhoog te kunnen. Dit werd opgelost door een tien minuten stenen uit de rivier te gebruiken als een vervangend stuk helling van een meter hoog! Bedder moest voor de road company vaststellen of een asfaltweg wel noodzakelijk was naar dit dorp, omdat zo min mogelijk natuur natuurlijk verloren mag gaan, maar dit was wel duidelijk! Tijdens zijn vaststellingen gingen Alexis en ik de bergen in, kon ik nog mooi een opname maken en konden we genieten van het uitzicht op een grote waterval omgeven door vele Boswellia’s.
Uiteindelijk kwamen we dus heelhuids in Homhill aan en kon ik na een aantal thee met Bedder het veld in om metingen te maken, zodat hij mijn metingen in maart kan herhalen, nadat ik dit ook nog eens in januari doe om de ontwikkeling van zaailingen en de stekjes te bekijken en te meten. Na een uur uitleg leek hij het te begrijpen en konden we aan onze lunch beginnen. Alexis was inmiddels gaan zwemmen in het bekende Homhill-bad, uitgesleten gesteente wat een bad creëert van een 200 kuub en de rest lag te slapen onder de shelter. Na de lunch besloot Alexis toch maar mee terug te gaan, want 4 dagen daar blijven leek hem toch wel iets te veel van het goede. Dus nadat ie zijn slappzak mij had achtergelaten kon ik het veld in om aan mn eerste metingen te beginnen. Omgeven door de vele grote Boswellia elongata’s, op de hellingen van de omringende bergen vele Dragonblood trees en andere prachtige vegetatie begon ik met het tellen van zaailingen die daar groeien onder de grotere Boswellia’s, plantte stekken van de boom in de omheinde gebieden en nam de gewone opnamens voor mijn regeneratie-onderzoek. Gedurende deze dagen heb ik zo’n 500 meter zaailingen geteld, genoteerd, de gebieden gemarkeerd en veel foto’s gemaakt. De eerste avond dat ik op de campsite aankwam had ik het al meteen goed; 3 groepjes toeristen, waaronder Ahmed Abdullah (de gids) met de twee hollandse vrouwen, een stel uit Australië en een stel met dochter uit Italië en natuurlijk de twee bijbehorende gidsen! Samen gegeten (Geit met saus met rijst en hobbes, erg lekker) en daarna toverde er een gids (Ala) een waterpijp tevoorschijn! Heerlijk met appelsmaak daar onder de shelter zitten roken en tegelijkertijd discusseren met de gidsen over de Moslim-cultuur, heerlijk! Om 9 uur waren mn ogen zo moe van de hele dag zaailingen tellen en ging ik mn tent in. Bleek mn matras gewoon nog nat te zijn (na een week regen, waarschijnlijk niet binnen gelegd..) en probeerde ik een andere. Nadat ik nat wakker werd van zweet of water uit het matras besloot ik onder de shelter te gaan liggen, op een dun matje, onder een goede deken (die hadden ze er wel) en mn meegebrachte slopen. Toen toch nog wel een goede nachtrust gehad, maar om 5 uur werd het alweer licht en dan word ik dus ook meteen wakker. Wachtend tot 7 uur voor ontbijt, genietend van de thee en een douche met een aantal bekers koud water kon ik hierna weer het veld in, nadat ik afscheid had genomen van iedereen en een heerlijke (denk ik althans; heb m nog bewaard voor een speciaal moment) stuk speculaas met noten had gekregen van de nederlandse vrouwen. Toch nog een speculaaspop voor Sinterklaas, wist wel dak braaf ben geweest het afgelopen jaar...
De volgende dag kreeg ik om 1 uur ’s middags (na school van 7 tot 1) gezelschap van een jongetje die mij hielp met tellen van de Boswellia’s, nou ja hielp; toen ie eenmaal wist welk plantje een Boswellia was ging ie ze dus overal, ook buiten mijn plot tellen en naar mij roepen als ie er één gevonden had. In het begin was ik nog enthousiast, maar nadat ik m uitlegde dat ik alleen in een bepaald gebied de plantjes telde, ging ie in het plot zitten, moest ik m er weer uitjagen en dit bracht voor hem ook alleen maar verwarring. Na een paar uur begon ie om mijn pen te vragen. Na een paar keer doen alsof ik het niet begreep zei ik dat dit mn enige pen was en dat ie hem dus echt niet kon hebben. Dit maakte hem wat pissig, hij bleef maar doorvragen en nadat ik m na ging doen werd ie echt pissig, ging in mn plot lopen (wist dat ie me daar mee kon pakken, de klootzak) en begon er zelfs uit de grond te trekken! Ik dus flink uitgevallen en de volgende dag toen ie met zn vriendje kwam en wat zusjes, heb ik tegen iedereen aardig gedaan en hem maar links laten liggen. De dagen erna heb ik toch maar weer aardig gedaan, ik moet er namelijk nog eens terug komen hè! Maar door de rest werd ik wel goed ontvanen, de opzchter was erg aardig en een goede kok (wel elke dag rijst, maar ik heb een aantal keren om hobbes gevragen en tonijn ipv vlees was beviel goed, omdat ie er een pittige saus bij maakte, heerlijk!
De tweede nacht heb ik met twee australiërs, die hikend over het eiland gingen anderhalve week (maakte me zwaar jaloers), onder de shelter geslapen op drie lagen dekens en onder een deken met sloop, wat erg goed beviel. Dit heb ik dus ook de andere nachten gedaan, behalve de laatste nacht, omdat het op een gegeven moment door de regen door het palmbladen-dak drupte en ben toen in een tent gaan liggen.
De werzaamheden schoten aardig op maar ik merkte al snel dat voor een zwempartij en een bezoek aan de grot van Halen geen tijd zou zijn en nadat ik de tweede avond een gids ontmoette uit Hadibuh, die ook in het informatiecentrum van SCDP werkt, vroeg ik hem of het misschien niet mogelijk was als hij de volgende dag in Hadibuh zou zijn dat ie dan op het kantoor kon doorgeven dat ze ipv vrijdag zaterdag me op zouden kunnen halen. Geen probleem, hij zou het niet vergeten en klonk overtuigd. Maar toch wist ie het op één of andere manier te presteren dit te vergeten, waardoor Abdullah vrijdags in Halen op me stond te wachten, mensen op kantoor in paniek en in het guesthouse en ik kwam ontwetend vrolijk aan in Halen, maar gelukkig was Abdullah deze dag ok op komen dagen. De afdaling naar halen was prachtig; met een gids (op slippertjes natuurlijk!) door de rimboe, de poel nog gezien en aangekomen bij het huis van Omar, de gids van de grot en vader van Woogdi, met thee verwelkomd, waar Abdullah al snel Qat-kauwend aan kwam gereden. Was toch nog alles goed gekomen en had ik heel wat data voor mn onderzoek kunnen verzamelen. Volgende keer maak ik opnamens in de afdaling en bezoek de grot na een overnachting in Omar’s huis, is ok net zo leuk, samen met Ahmed Adieb. Maar misschien ga ik er overmorgen al naartoe, morgen bel ik Ahemd Seid op aanraden van Ahmed Issa die ik vandaag tegen ben gekomen om samen met hem en Ahmed Adieb een auto te nemen naar Halen. Dus wie weet al eerder verhalen hierover!
Ahmed Issa kwam ik tegen na een bezoek aan Osama (nee, niet de Osama) in het ziekenhuis. Ik had namelijk al vijf dagen last van prikkende ogen (rood en tranend) en vanmiddag werd dit wel heel erg, dus besloot ik voordat we naar Wadi Farao gingen, daar naartoe te gaan, heb inmiddels oogdruppels en morgen ga ik voor de creme, die ik vandaag nog niet heb kunnen bemachtigen in de apotheek!
Nadat ik ’s avonds van Homhill terug kwam zaten de vrienden van Alexis (Maria en Mario), Alexis en Eduard hier te wachten en zijn we met de nieuwe dreadlock vriendjes naar de Soek (centrum) gegaan om met veel bekijks te gaan eten. Was erg gezellig, maar dat ze geen drank mee hadden genomen viel ons wel effe wa tegen..
Met Eduard had ik afgesproken de volgende dag op kantoor te bekijken of het zinvol zou zijn als ik met hem mee zou gaan naar het zuidoosten, waar hij een nacht zou blijven en de tweede dag wat zou vissen. Ik zou de eerste dag opnamens kunnen maken wanneer we er ’s middags aan zouden komen en de tweede dag zou ik met hem, na een boottrip naar het plaatsje, wat werkzaamheden kunnen verrichten, ieder voor zich of samen. Die morgen kreeg ik ook een aanbod van de twee hollandse vrouwen om met hen vier dagen de bergen in te gaan, ook naar de top van het eiland, en dan moest ik de volgende dag klaarstaan. Shit, twee goede aanboden? op één moment, soms dagen met niks, zul je altijd zien.. Maar ik besloot toch maar met Eduard mee te gaan, deze afstand zou ik anders nooit overbruggen en naar Skand, de top, ga ik zeker nog wel, daar zorg ik wel voor!
Dus ik met Eduard en Adel (nu weet ik eindelijk wie ze bedoelen als ze zeggen dat een persoon van Adel is..) de chauf, op weg naar het zuiden, prachtige weg, deze keer geen slingeraap hoeven spelen, want de weg langs de zuidkust is off-road, maar gewoon vlak! We zijn direct de bergen in gegaan, Boswellia gevonden en ’s avonds zijn we in Mahferhin gaan slapen in een tearoom, maar heerlijk zonder muggen en met kinderen die ons erg interessant vonden. Eén jongetje had de eerste keer moeten huilen toen ie Eduard zag, ja wa denk je, de eerste blanke in je leven meteen een Fransman! Maar daar heerlijk gegeten van ons zelf meegebrachte voedsel, wat we voor de dorpsbewoners hadden meegebracht, maar wat niet helemaal goed gegrepen was, we kregen me toch een berg rijst!! Maar gelukkig kon Adel het ze wel duidelijk maken. Na wat geouwehoer met Eduad zijn we om 9 uur gaan slapen om om 5 uur op te staan, en na een ontbijt zijn we naar het strand gegaan, daar een vissersboot genomen, die ons in een half uur naar Matiaf bracht, waar Eduard ging vissen voor zn onderzoek en ik ben de bergen ingegaan op zoek naar Boswellia’s natuurlijk! Na een salade, gemaakt door Adel van Tonijn natuurlijk, tomaten en ui op ons brood, zijn we weer teruggevaren. Na aankomst zijn we weer naar Hadibuh gereden, maar deze keer door Wadi Farao, prachtig! Ben ik vandaag ook geweest met Ahmed Adieb en Abdullah, was weer heerlijk genieten. Nu ik dit verhaal in mn donker kamertje aan t typen ben, werd ik net gebeld door de moeder van Alexis, waar ie was (al drie dagen duiken in di Hamri) en drie dagen geleden hebben de ouders van Maria ook al gebeld, erg bezorgd dus, maar zojuist kwamen ze binnen en zal ik na het diner met alle Fransen (hebben zelf gevangen vis naar t restaurant gebracht, wat we daar eten) met ze op pad gaan en morgen heerlijk vrij, mn ogen laten rusten en de rest van mn lichaam.. Hopelijk hebben we ’s avonds stroom, alleen gisteren een toer kunnen draaien en de dag dat ik van Homhill terug kwam deed de nieuwe generator het, nadat ze al van maandag tot zaterdag hadden gewacht met stroom geven omdat iemand uit Sana’a het lintje door moest komen knippen, hoezo des Socotra’s (Jemens!)!?!?
Zo jullie horen het wel, genoeg belevenissen, kon ze niet uitgebreid alles vertellen, want dan werd het verhaal nog langer en nog vervelender om te beginnen met lezen. Nog bedankt voor de reacties, binnenkort probeer ik wat terug te mailen, maar t is erg druk nu met leuke dingen en internet is op kantoor uiteraard nog nie gemakt, Ali loopt hier aardig binnen met zn internetshop! Bedankt voor jullie leuke reacties!
Tot snel en vergeet niet een echte kerstboom met dennegeur aan te schaffen deze weken (bij Pietje Wal ofzo....)!!!

Heel veel groeten Jan Roodoog