Socotri people, goat people!

Ha mensen, ik ben terug uit de bergen, heelhuids, nog wel met een half rood oog, maar een geweldige ervaring rijker! Geweldig waren de afgelopen dagen. Het begon afgelopen maandagmorgen; de avond ervoor hadden we afgesproken dat we om 8 uur bij de bank zouden staan met voedsel voor de dagen, onze gids Aref zou voor een taxi zorgen en de fransen zouden gespaard blijven van ons (de grieken) ongecontroleerd inkopen en gestress.
De morgen dat we opstonden zat mn oog (de ander is ‘al’ genezen) weer dicht en besloot ik ipv inkopen mee te doen maar eerst eens naar het hospital te gaan. Daar aangekomen bleek de engelsprekende dokter Osama er niet te zijn en moest ik het doen met een dokter uit Oekraïne. Goede man, had m al eerder ontmoet en hij schreef me nieuwe medicijnen voor, die ik die morgen dus in een half uur nog snel moest zien te regelen! Ik als een dolle naar de Soek om daar de apotheken af te gaan op zoek naar mn medicijnen. Dat lukte aardig en ondertussen kwam ik Mario en Maria tegen die 70 roti (brood) bestelden voor de dagen en om meer advies vroegen. Ik moest toen nog door voor mn medicijnen en om 8 uur stonden we keurig te wachten op de inkopers. Die kwamen een kwartier later en ondertussen was Mario ook zo ziek geworden dat ie alles onderbraakte bij de bank; een goed begin is het halve werk! Ik met mn oog erbij, een doos vol brood en een doos vol water en verder veel zoetigheid en toen we eenmaal in het busje zaten kochten we onderweg nog hier en daar wat in. Het duurde een uur voordat we op de bestemming aankwamen, de stemming zat er al goed in en aangekomen op het vertrekpunt naar Skand, werd alles verdeeld en werd meteen duidelijk dat de backpacks vol zaten en een extra gids nodig was (die er toch al was om onze socotra-sprekende gids te vergezellen)! Met twee tenten, kleren en eten en drinken, ginen we op pad, meteen een school passerend bedolven onder de enthousiaste kinderen, hadden we een enthousiaste start en wisten Maria en Alexis een vrachtwagen van de wegenbouw aan te houden en een paar kilometers mee te liften! Tijdens het lopen veel gezang, gesprekken met de gidsen die natuurlijk nergens over gingen (want gesprekken konden we amper voeren) en over Socotra algemeen en onze vaderlanden. Toen ontstonden al snel allerlei woorden met goat; goatmorning, Socotra people, goat people enallerlei liedje; I feel goat! Lekker flauw maar lol dat we hadden (ook vaak uit vermoeidheid) De eerste dag zouden we ons kamp opslaan onder de top van Skand, daar overnachten en de volgende morgen naar de top te lopen. Na 5 uur lopen en veel pauzeren, Maria was erg snel moe, we hadden al snel haar bagage overgenomen, mijn kleinere rugzak aan de gids gegeven en zij hoefde alleen maar de 2 seconds tent (echt een gave tent, de elastiek losmaken en klapt vanzelf open; 50 euro, 2 persoonstent!) te dragen. Die avond, na het opzetten van het kamp, kregen we eerst een hoop vlees van de locals daar (50 mensen die er leefden, en misschien wel minder normaal) en werden we uitgenodigd voor een bruiloft die avond! Na een uurtje slaap, kampvuur en wat ander genot konden we na een half uurtje door het donker lopen van een afstandje, buiten de cirkel en rondom het kampvuur, foto’s maken van de dansende mannen van de twee families en vrienden. Dit dansen was springen en zingen in een kring, ondertussen praten met elkaar, en ondertussen werden voor deze bruiloft 9 geiten en 7 koeien geslacht en dus veel gegeten. Wij kregen ook eten aangeboden en na wat nep-eten en een thee, gingen we na twee uur naar onze tent, de vrouwen passerend die ook in een groepje zaten te zingen..
De volgende morgen was het alweer vroeg dat we weggingen, na foto’s van de zonsopgang, thee vanaf het kampvuur en een heerlijk ontbijt van de nog verse roti, gingen we naar de top! Na drie uur lopen, veel wachten op de dames, kregen we in de mist en wolken te horen dat vanaf de top niks te zien zou zijn en het te moeilijk zou zijn om de top in deze omstandigheden te bereiken. De meerderheid had er vrede mee, maar ik vond het maar al te jammer dat we op honderd meter de top niet hadden kunnen bereiken. Maar toch, na een andere top gingen we terug naar ons kamp om het op te ruimen en verder naar de wadi Denekhen te gaan. Daar onderzocht ik mijn voet, die op de oude wond van Di Hamri op de hak open was gegaan, en dacht ik er serieus aan met Alexis en Maria naar huis te gaan, maar mijn mannelijke doorzettingsvermogen bracht mij toch op de gedachten om door te gaan en blij toe; na een half uurtje motregen kwamen we in een prachtige wadi terecht, lopend tussen de bomen en planten vonden we een Skalopendra (?), zo’insect van 25 centimeter met 40 poten en dodelijk voor iedereen en een pasgeboren geitje, vastgezet tussen twee stenen, zodat het niet zou weglopen terwijl de moeder gemolken werd..
’s middags aangekomen bij het huis van Aref in de wadi, kregen we een rondleiding door zijn moestuin en toonde hij zijn bijen (waardoor de fransen hem ook kenden, ze hebben hem opgeleid, zodat ie zijn eigen honing kan maken en verkopen) en kregen we een hele raat honing, echt heerlijk! We hebben die avond nog handmatig vuur gemaakt, met een aansteker en onder de shelter geslapen, ik na een tijdje binnen bij de gidsen en later, toen het kouder werd, ben ik de tent in gegaan, die we in twee seconden hadden opengeklapt.
De volgende morgen hebben we de geit gemolken en daarna de wadi doorgelopen naar Hadibuh. Ondertussen wilde sinaasappels gegeten, gezwommen met Mario en heel veel lol gehad. Dichtbij Hadibuh werden we door Terry en Gamilla opgehaald en kwamen we ’s avonds aan, kregen we heerlijke spagetti voorgeschoteld door Maria en Alexis, daarna naar Homhill restaurant gegaan om de financiën te regelen (5 euro per dag, das nie veel hè!) en hebben we ’s avond nog een waterpijp gerookt.
Vandaag ben zijn we met de hele bups naar Di Hamri, de hel gereden om te snorkelen met mn nieuwe snorkel die ik van kantoorhad opgehaald die de Tsjechen op hadden gestuurd, omdat ze de mijne waren kwijtgeraakt in zee. En hele goeie snorkel, beter dan mn ouwe, maar de zee was te wild en besloten de grieken weer terug naar Hadibuh te gaan en kon ik met de fransen naar het oosten; Erisul. Een aantal mega-zandduinen, met een prachtige waterstroom met gras eromheen, gelegen aan zee; prachtig!! Na veel foto’s , een beklimming van de zandduin en wandeling aan de zee, hebben we deze prachtige plek verlaten en weer teruggehobbeld naar Hadibuh! Vanavond weer aan de waterpijp, de laatste avond met de Grieken en morgen het afscheid; echt shit want het zijn echt supergave lui, echte maten geworden...
Maar met de fransen red ik me ook wel, hun dochter Morgan is erg aardig en wel leuk, de zoon Arthur is stiller, maar de ouders zijn ook echt geweldig en super aardig, dus omt helemaal goed de komende weken!!
Zo dat was ie dan weer, snel weer wat avonturen en bedankt voor de reacties!

Goaten Jan